بخشایشگری، رضایتمندی زناشویی و سلامت روان والدین کودکان کم‌توان ذهنی و عادی

هدف: این پژوهش با هدف بررسی رابطۀ بین بخشایش‌گری، رضایتمندی زناشویی و سلامت روان والدین کودکان کم‌توان ذهنی و عادی انجام شده است. روش: برای رسیدن به هدف مزبور 80 نفر (40 مادر دارای کودک کم‌توان ذهنی و 40 مادر دارای کودک عادی) به‌صورت تصادفی از شهرستان اسفراین انتخاب شدند و ابزارهای مورد استفاده شامل چک‌لیست نشانه‌های اختلالات روانی، آزمون رضایتمندی زناشویی انریچ و سیاهۀ بخشایشگری ان‌رایت بود. یافته‌ها: نتایج تحقیق نشان داد میزان بخشایشگری و رضایتمندی زناشویی مادران بر سلامت روان آنها تأثیر مثبت دارد و سلامت روان آنها از طریق میزان بخشایشگری و رضایتمندی زناشویی قابل پیش‌بینی است. از بین دو متغیر بخشایشگری و رضایتمندی زناشویی، بخشایشگری بالا پیش‌بینی‌کنندۀ قوی‌تری برای سلامت روان مادران کودکان کم‌توان ذهنی و رضایتمندی زناشویی بالا، پیش‌بینی‌کنندۀ قوی‌تری برای سلامت روان مادران کودکان عادی بود. همچنین بین رضایتمندی زناشویی و بخشایشگری در مادران کودکان عادی و کم‌توان ذهنی در نمونۀ حاضر ارتباط مستقیم وجود داشت و هر یک از این متغیرها نیز با سلامت روان مادران کودکان عادی و کم‌توان ذهنی رابطۀ معنادار مستقیم داشتند. از طرفی یافته‌ها حاکی از تأثیرات منفی داشتن کودک کم‌توان ذهنی بر سلامت روان و رضایتمندی زناشویی مادران کودکان کم‌توان ذهنی بود. نتیجه‌گیری: بنابراین می‌توان گفت داشتن کودک کم‌توان ذهنی بر سلامت روان و رضایتمندی زناشویی مادران تأثیر منفی دارد. پیامدهای نظری و عملی یافته‌ها در مقاله مورد بحث و بررسی قرار گرفته است.